باید بروم که خواب دریا دیدم ....

نتونستم تو چشمای بابا نگاه کنم.وقتی‌ همدیگرو بغل کردیم فقط گفت خدا پشت و پناهت پسرم.می‌تونستم بفهمم چی‌ داره میگذره تو دلش.دستمو گرفته بود و فشار میداد.یک لحظه که تو چشمش نگاه کردم با خودم گفتم که نمیرم.اصلا مهم نیست.هرچی‌ می‌خواد بشه.نمیتونم ازشون جدا بشم.از این پیرمرد ۶۰ ساله که پدرم بود،از کسی‌ که کنارش بود و تو چشمش همونی بود که هی‌ منو مطمئن میکرد که نباید برم.ندا و مسعود و ۲ تا بچه‌هاشون هستی‌ و هیوا که همشون اونجا بودن.از ۲ هفتهٔ پیش بارها این فکرو با خودم کردم.که نباید برم یا نمیتونم برم.اما هر بار یه جوری خودمو راضی‌ کردم که این یه راهیه که باید بری.اصلا نمیدونم چرا ولی‌ حس میکردمش.ندا چیزی نمیگفت.فقط ایستاده بود و نگاه میکرد.مثل بابا.مسعود مثل همیشه از همه خود دار تر بود.سعی‌ میکرد با شوخی‌ فضارو کنترل کنه.منم جوابشو میدادم.مطمئن بودم اگه خودمو ول بدم و این بغض لعنتی رو بشکونم دیگه نمیرم.می‌خندیدم و مسخره بازی می‌کردم و اشک می‌ریختم تو دلم.از تقریبا یه ماه پیش که مطمئن شده بودیم که باید بریم دیگه همه چی‌ فرق کرده بود.خیلی‌ چیزا بود که باید تکلیفشون روشن میشد.آموزشگاه،دانشگاه،خونه،ماشین،این راه لعنتی که اصلا نمیدونستیم چیه و چه جوریه و چکار باید بکنیم و مهمتر از همه تمام اون چیزایی که شامل بابا و ندا و هادی و شیوا و مهران و ارغوان و هاج خانوم و مسعود و ادریس و هستی‌ و هیوا و همه و همه بودن.تو ۲ ماه نمی‌شد همهٔ اینارو رتخ و فتخ کرد یا لا اقل زمان کمی‌ بود.قرار بود با حجت و نرگس بریم تهران و از اونجا با هادی بریم تا مقصد نهایی.دوست خیلی‌ خوبیه حجت.همیشه می‌تونستم و می‌تونم روی بودنش حساب کنم و همچنین نرگس.حجت خیلی‌ خسته بود.مستقیم از بانک آمده بود اونجایی که قرار گذشته بودیم.از قیافش و اوضاش کاملا معلوم بود که رمقی نداره.اما با تمام اینا خودشو سر حال نشون میداد.ما صبح از تربتِ جام راه افتادیم.ساعت ۱۰ بود تقریبا که با ماشین مسعود و به همراه بابا و ندا و مسعود و بچه‌ها راه افتادیم به سمت مشهد.