42

یک جای جدید و یک داستان جدید .مثل همیشه . مثل هر روزی که از خواب بیدار میشویم و داستان جدیدی در زندگیمان اغاز میشود . شاید زندگی ما شامل همین داستانهای کوتاه و بلندی ست که هر روز و هر ساعت و همیشه برایمان اتفاق می افتد و از روی ناچاری و یا از روی هر چیزی که من هم نمیدانم نامش را زندگی میگذاریم . مثل سریالی که هر قسمتش را که بازی میکنیم میکس میشود و پیوند میخورد به بقیه و یک رویداد یا اتفاق ادامه دار, پر افت و خیز  و طولانی را میسازد . طولانی به اندازه ای که فرصت بازی کردن داشته باشیم و  پر افت و خیز به اندازه ای که جسارت و امکان حضور در سکانسهای متنوع را داشته باشیم . زندگی ما آدمها در این دنیا شاید شبیه صحنه ی تئاتر بزرگیست که هر کداممان در صحنه هایی از این تئاتر نقشی میگیریم و این بازی را پیش میبریم . بازی جدید ما هم در آن اتاق چند در چند متری در امارت رو به ویرانی در یک محله ی فقیر نشین اضمیر شروع شده بود . امارت دارای 3 توالت در طبقه ی دوم بود که معلوم بود بعدها به ساختمان اضافه شده بود و یک حمام با یک شیر آب و بدون دوش و بدون آب گرم . اینها را  بیشتر و با شرح دقیقتری مینویسم نه اینکه قضای سیاه و رعب آوری ترسیم کنم بلکه به این خاطر که با اطمینان میتوانم بگویم همین لحظه که من در بالکن منزلم نشسته ام و اینها را یادآوری و ثبت میکنم افراد زیادی در آن عمارت نشسته اند و در شرایط نا مساعدی در رویای رسیدن به آنجایی که فکر میکنند مدینه ی فاضله شان میتواند باشد روزها را پشت سر میگذارند . هزاران انسان پیر و جوانی که از سر ناچاری یا به طمع تمام آن چیزهایی که نداشته اند پا در این مسیر گذاشته اند . انسانهایی با ملیتها و افکار و آرزوهای گوناگون که در آن شراید فرصتی که دست میدهد تا خوشحال باشند بسیار اندک است . در آن هوای سرد حمام دشواری بزرگی بود برایمان . وضع ما کمی بهتر بود . پیک نیکی داشتیم و میتوانستیم با کتری آب گرم کنیم و به شکلی هر چند روزی آبی به تنمان بزنیم . بسیاری از کسانی که آنجا بودند امکان تهیه ی پیک نیک را نداشتند . آنقدر پول در اختیارمان بود که نگران تهیه ی غذای شب یا شرایط فردایمان نبودیم . بسیاری در همان امارت ما بودند که برای تهیه ی لقمه ی نانی حتی بضاعتش را نداشتند . لقمه ی نان اصلا استعاره یا مثل نیست . واقعا توان تهیه ی نان خالی را هم نداشتند . یادم هست از طرف صلیب سرخ 5 روز در هفته گروهی می آمدند در آنجا و سوپ رایگان توذیع میکردند . آن محله مشهور بود به اینکه محل تردد و اقامت مسافران قانونی و غیر قانونی بسیاری بود که در مسیر مسافرتشان ناچارن در آنجا اقامت گزیده بودند . مثل امارتی که ما در آن بودیم امارتهای بسیار دیگری بودند که در هر کدامشان دهها مسافر سرگردان جای گرفته بودند . همیشه صفی طولانی برای گرفتن یک فنجان سوپ در آنجا تشکیل میشد و خیلی از آنهایی که آن سوپ میگرفتند و میخوردند این تنها غذایی بود که در طول روز یا گاها حتی روزها میتوانستند بخورند . از یادم نمیرود یک زن افغانی به اتفاق شوهر و دختر یک ساله اش در میان ما بودند . دخترش هنوز از شیر مادر تغذیه میکرد و زن حامله بود و تمام چیزی که میتوانستند در روز بخورند همین پیاله ی سوپ بود . شوهرش باقر نام داشت و این زن و شوهر بعدها کمک بزرگی در حق ما کردند . باقر و همسرش 2 بار دیگر هم برای رفتن به اروپا و نزد اقوامشان اقذام کرده بودند اما در هر بار از طرف پلیس ترکیه دستگیر و به افغانستان برگردانده شده بودند . باقر میگفت مبلغ پولی که با خودش برای خرج ترکیه همراه داشته است را طی 6 ماهی که در ترکیه سرگردان بوده اند خرج کرده است و الان مانده بود با جیب خالی و یک زن حامله و یک دختر کوچک یک ساله و هیچ پشتوانه و کسی که بتواند از او درخواست کمی پول یا کمکی حداقلی بکند . زن باقر اغلب گریه میکرد . میگفت دخترش مدتهاست مریض است و نمیتواند برایش دارویی تهیه کند و بدتر از آن میگفت دیگر حتی شیر ندارد تا به دخترش بدهد . ذبیح هم همین حال روز را داشت تقریبا با این تفاوت که ذبیح کسانی را داشت که در شرایط ناچاری میتوانستند از ایران یا افغانستان در حد محدود کمکش کنند . یادم هست چند روز قبل از اینکه از ایران خارج شوم از طریق یکی از دوستان مسعود ( دامادمان ) و به توصیه و اصرار او یک حساب ویزا در بانک دوبی برای خودم باز کرده بودم و مقداری پول در آن ریخته بودم . حالا آن پول و آن کارت خیلی میتوانست کمک خودم و دیگرانی باشد که آنجا و در آن شرایط نامساعد گیر افتاده بودند .ارسال پول به ترکیه و به دست یک پناهجویی که هیچ آدرس و مکان درستی ندارد تقریبا کار غیر ممکنی هست .اگر پولت در آن موقعیت تمام شود تنها میتوانی دست به دامان خدا بشوی و بس . تنها کمکی که در آن شرایط از من ساخته بود این بود که در حد بسیار محدودی و آنقدر که در توانم بود به آنها قرض بدهم . کسانی مانند ذبیح از من شماره حساب میگرفتند و معادل آن پول و به ریال به حساب پدر یا خواهرم پول از طرف اقوامشان واریز میشد و کسان دیگری مانند باقر و تعداد دیگر تعهد میکردند به محض اینکه به اروپا برسیم قرضشان را ادا کنند . اما توان و موجودی من زیاد نبود و این جریان نمیتوانست زیاد ادامه پیدا کند و تمام اینها همیشه این اضطراب و اصرار را بر ما بیشتر میکرد که بیشتر و بیشتر به کاظم فشار بیاوریم تا زودتر تکلیفمان را روشن کند .