50

هنوز هوا در استانبول سرد بود . هراس از دیده شدن توسط کاظم یا آدمهاش باعث میشد مجبور باشیم بیشتر وقتمان را در هتل بگذرانیم . ثمیر هر روز یا روز در میان برای دیدنمان می آمد و یا از طریق مترجم نوجوان احوالاتمان را جویا میشد . از طریق تلفن با همسفرهای قبلی در ارتباط بودم . با انهایی که با کاظم مانده بودند یا از او جدا شده بودم . سعی میکردم در جریان قاچاقچیان جدیدی که آنها یافته اند باشم و من هم اگر به موردی بر میخوردم به آنها منتقل میکردم شاید مناسب آنها باشد . در همین زمانها بود به گمانم که مادر محمود با من تماس گرفت و با حالتی نگران از محمود سوال کرد . من مدتها بود که هیچ خبری از او نداشتم . با کسانی که میشناختم تماس گرفتم و بالاخره متوجه شدم ظاهرا محمود قبل از اینکه کاظم بخواهد برای آخرین بار مسافرانش را به اضمیر بفرستد ( همان مرتبه ای که ما به امارت منتقل شدیم ) قصد عوض کردن قاچاقچی خود را گرفته و از این بابت با کاظم در باره ی برگرداندن پولی که نزدش گذاشته بوده صحبت میکند و کاظم مخالفت کرده و با اصرار محمود کاظم او را به آدمهایش میسپارد و طبق گفته ی یکی از دوستان آنها هم به شکل مفصلی او را کتک میزنند و بعد در اتاقی از خانه های استیجاری کاظم او را میبندند تا منصرف شود . میگفتند تا هنگام حرکت آنها هنوز محمود در آن اتاق بسته بوده و افراد کاظم رفتار بسیار غیر انسانی در طول ان مدت با او داشته اند . اما بعد از آن را دیگر کسی نمیدانست . نمیدانستم باید اینها را به مادر محمود اطلاع دهم یا نه ؟ کاظم همیشه شماره تلفن های خود را عوض میکرد تا رهگیری نشوند و به خاطر همین مادر محمود شماره های جدید کاظم را نداشت . بالاخره تصمیم گرفتم اوضاع محمود را تمام و کمال به اطلاع مادرش برسانم و همچنین شماره های جدیدی که از کاظم داشتم و تعداد دیگری از آدمهایش به او دادم . پشت تلفن شروع به گریه و زاری و نفرین کاظم کرد و گفت همان روز برای یافتن محمود به استانبول خواهد آمد . بعد از آن تماس 2 بار دیگر با مادر محمود صحبت کردم . بار اول او در استانبول بود و آدرس محلی که محمود را نگه داشته اند میخواست که من اطلاعی از آن نداشتم و آخرین بار چند روز بعد بود که خبر آزاد کردن محمود را داد و گفت اوضاع جسمی محمود بسیار بد است و باید هر چه سریعتر او را به ایران ببرد . بعدها چند بار توانستم از طرق مختلف با محمود صحبت کنم و او دیگر در ایران ماندگار شده بود . رابطمان به شکل مستمر با ما در تماس بود و مواردی که از آنجا توانسته بود هماهنگ کند با ما درمیان میگذاشت . یکی از این موارد این بود که ما با یک تریلی منتقل میشدیم . البته نه در کانتینر و به طرق قبل . طرف ادعا کرده بود که برایمان به عنوان کمک راننده یا چنین اسمی اجازه ی سفر میگیرد و ما بدون مشکل در داخل کابین راننده مینشینیم در مرز هم با وجود اجازه ی خروج مشکلی برایمان پیش نخواهد آمد . با وجود قیمت گزافی که برای این مورد مطالبه کرده بود ( 28000 دلار برای دو نفر ) باز هم خیلی عالی به نظر میرسید . آنقدر عالی که تجربه ی نه چندان کامل من در آن مدت مرا شدیدا مردد کرده بود . فردی که با رابطمان در تماس بود ادعا میکرد که انها دو برادر هستند و در هر دو ماه فقط برای یک مرتبه امکان چنین کاری را دارند و گفته بود که این راه کاملا آزموده شده و مطمئن است . با این حساب بد بینی من نمیتوانست اجازه بدهد اطمینان کنم . نکته ی منفی این مورد در آنجا بود که معمولا مسیر این تریلی ها برای رسیدن به اروپای شرقی ( کشورهایی که عموما بیشتر مورد توجه مهاجران بوده و هست و از لحاظ قوانین حمایتی از پناهندگان شناخته شده هستند ) از کشورهای اروپای غربی که عموما دارای اقتصاد بسیار ضعیف هستند میگذرد . کشورهایی مانند بلغارستان و مجارستان و آلبانی و دیگر کشورهایی که نه تنها هیچ کدام از خدمات اجتماعی حمایت از پناهندگان در آنها اجرا نمیشد بلکه شهروندان خود  این کشورها هم به دلیل اوضاع اقتصادی ناپایدار و ضعیف اقتصادی عموما به کشورهای اروپای شرقی مهاجرت و در آنجا به کار میپردازند . سرنوشت پناهندگانی که در یکی از این کشورها گیر بیافتند معمولا زندانی شدن برای مدت 6 ماه تا یک سال و سپس دیپورت به کشور خودشان است . اگر هم به هر شکلی شخص بتواند در یکی از این کشورها پناهندگی اخذ کند چنان اوضاع کار و اقتصاد در آنها بد است که در کوتاه مدتی از این عمل پشیمان خواهد شد و خودش قصد دیپورت به کشورش را خواهد گرفت . مسیر این تریلی ها از تمام این کشورها میگذشت و من به دنبال تضمین کافی از این بابت بودم که این اجازه ی عبور واقعی و معتبر باشد . شروع حرکت از استانبول بود و در نتیجه من میتوانستم قبل از هر تصمیمی با یکی از برادرها یا رابطی از آنها صحبت کنم . رابطمان فقط از طریق تلفن با انها در تماس بود پس من اصرار خود را برای یک ملاقات حضوری بجا میدانستم . در نهایت رابطمان ترتیب این ملاقات را داد . برای چند روز بعد قراری در لابی هتل محل اقامت ما گذاشته شد . فردی که سر قرار امد جوانی بود که فارسی را نه کامل اما در حد رساندن منظور خودش و فهم صحبتهای ما میدانست . میگفت گاهی به عنوان راننده با این تریلی ها میرود . از او در مورد چند و چون دقیق این پیشنهاد سوال کردم . ابتدا همان حرفهایی که از طرف رابطمان شنیده بودم را میگفت اما وقتی به موضوع اجازه ی سفر و میزان اعتبار آن رسیدیم و از او خواستم دقیقتر برایمان توضیح دهد صحبتهایش ضد و نقیض شد . از پرسیدم که این اجازه از طرف کجا و با چه عنوانی و برای چند نفر قابل صدور است و او هر بار فقط میگفت که مو لای درز آن نمیرود و قبلا ما خیلی ها را از این را برده ایم . از او سوال کردم یعنی ما با یک اجازه ی قانونی و بدون هیچ مشکلی قرار است این مسیر را برویم حتی در مرز کشورها . کم کم حرفهایش عوض میشد تا جایی که گفت در مرز کشورها شما در صندوقی که در پشت صندلی ساخته شده میروید تا از مرز رد شویم . گفتم اگر اجازه ی رسمی هست چه لزومی دارد ما در صنذوق پنهان شویم که گفت فقط برای یک کشور این اجازه صادر میشود و در ادامه که بیشتر پاپی موضوع شدم متوجه شدم که کلا جریان اجازه ی عبور و این داستانها دروغ است و کارشان مثل بقیه ی

کسانی که با تریلی مسافر جابجا میکنند بود . منظورش از جعبه ای در پشت صندلی راننده همان اتاق معمولی بود که بقیه ی کسانی که به این طریق سفر میکردند در بار تریلی در آن قرار میگرفتند و احتمال خفگی و هر چیز دیگری هم در ان بود . چیز عجیبی نبود . باز هم با تعدادی ادم شیاد روبرو بودیم که قصدشان فقط سوء استفاده از استیصال گروهی از انسانها بود که در باطلاق عبور از آنجا گیر افتاده بودند و میخواستند سهمی از این تجارت ناپاک ببرند  . از نظر من صحبت تمام شده بود و همان شب نتیجه ی صحبتهایمان رابه رابطمان هم منتقل کردم .

 چند روز دیگر را هم به همان منوال گذراندیم تا اینکه رابطمان قرار ملاقاتی با شخصی در مسیر ترکیه و یونان کار میکرد و ادعا میکرد ما را به یونان منتقل کرده و از انجا ظرف ده روز از طریق هوایی به اروپا منتقلمان خواهد کرد گذاشت .