26

سلولها عبارت بودند از اتاقهایی تقریبا 4*8 متری با 9 تخت دو طبقه که در مجموع 18 نفر را در خود جای میداد . درِ سلولها طوسی رنگ بود  و در انتهای هر سلول توالت و شیر آبی برای شستشو قرار داشت . در مجموع جای خیلی بدی نبود . جای من در سمت راست سلول ردیف دوم , تخت طبقه ی دوم بود . در ابتدای ورودمان حضور 2 دوربین نصب شده  روی دیوارو نزدیک به سقف  در ابتدا و انتهای سلول نظرمان را جلب کرد . همه با انگشت دوربینها را به همدیگر نشان میدادند و بی آنکه سخنی رد و بدل شود تقریبا تمام حاطرین در سلول به این نتیجه رسیده بودیم که حرکات و گفتگوهای احتمالیمان رصد خواهد شد .  احتمالا این دوربینها برای این بود که بتوانند از روی زبان و صحبت کردنمان به هویت و ملیتمان پی ببرند . منطقی ترین کار این بود که صحبت نکنیم و یا حداقل به شکلی صحبت کنیم که قابل تشخیص در دوربین ها نباشد. روال به همین منوال پیش میرفت . معمولا کسانی که قصد صحبت با هم را داشتند در گوشی و بسیار آهسته صحبت میکردند وگاهی هم که چند نفر قصد صحبت با هم را داشتند در گوشه ای و در پناه تختی که امکان دید توسط دوربینها نبود به صحبت میپرداختند . بعدها که برای بازجویی رفتیم و مترجم همراه پلیس بود بیشتر از اینکه مراعات این مساله را در سلول کرده بودیم راضی شدیم . وعده های غذایی بسیار بسیار انذک بود . معمولا صبحانه و شام  یک عذذ مربای کوچک یا یک پنیر مثلثی کوچک با یک تکه نان و یک لیوان چای بود . برای نهار غذایمان معمولا سوپ بود یا سیب زمینی با نعنائ و یا برنج و عدس با ماست . یک بار هم برای غذا مرغ دادند که دوباره تکرار نشد . اما یک امکان خوب هم بود که هر روز ساعت 10 صبح پسر جوانی به پنجره ی در سلول را باز میکرد و از افراد صورت مایحتاجشان را میگرفت و وسایلی را که غیر قانونی نبود از قبیل صابون و شامپو و میوه و برخی خوراکیها و حوله و مسوام و ... را در ازائ دریافت مبلغی خریداری مینمود . اقلام غیر قانونی هم در حد سیگار و تیغ ژیلت معمولا یک در میان پذیرفته و تهیه میشد . من چند مورد به این جوان سفارش میوه و مسواک و یک حوله دادن . پسر بسیار منصفی بود . پول دلار را به انصاف تبدیل میکرد و و تمام مابقی پول را بر میگرداند و اگر مایل بودند افراد برایش بخشی از باقی مانده ی پول را دبر میگرداندند به خودش . همیشه این اتفاق می افتاد و جوان هم از این جریان بسیار راضی بود و هم ما . روزی یک بارساعت 7 تا 5/7  در راهروی زندان حق قدم زدن داشتیم . پنجره ای که ردر انتهای راهرو بود به بیرون باز میشد و گاهی که باز بود میشد فضای بیرون را از آن دید یا کمی هوای تازه تنفس کرد . یک تلفن کارتی هم در راهرو بود که میتوانستیم با تهیه ی کارت تلفن از طریق جوان با ان تماس گرفت . من یک کارت تهیه کردم و بعد از چند روز با منزلمان تماس گرفتم و خبر سلامتیمان را به آنها اطلاع دادم . بعد از 2 یا 3 روز یک روز صبح بعد از اینکه صبحانه یمان را خورده بودیم و طبق معمول هر کس در افکار خودش غوطه ور بود در سلول باز شد و یک مامور پلیس با اشاره فهماند که باید سریع حاظر شویم و برویم بیرون . به سرعت خودم را از روی تخت به پایین پرت کردم و سر و وضعم را دستی زدم و در راهرو به صف شدیم . سر شماری که شدیم ( سرشماری مانند سربازی به این شکل بود که باید از اول صف شروع به شمردن میکردند افراد و معمولا انگلیسی تا پایان صف که باید به 18 ختم میشد , گاهی در میان جمع کسانی که انگلیسی خوب مسلط نبودند از طرف سایرین کمک میشدند و بقیه به جایشان عددشان را تکرار میکردند ) . درهای میله ای باز شد و ما مجددا به طبقه ی همکف رفتیم . یک راهرو را که عبور کردیم در پشت یک در ادستور توقف دادند و همانجا منتظر شدیم . یکی یکی و بر اساس لیست صدایمان میکردند و به داخل اتاق میرفتیم . داخل اتاق چند میز در سه طرف اتاق بود که چندین نفر درپشت آنها نشسته بودند . به جز 2 نفر بقیه همه سرشان به کار خودشان بود . از آن 2 نفر یکیشان ایرانی بود. وقتی که شروع به صحبت کرد متوجه شدم و دیگری یکی از کسانی بود که شب اول ورودمان از ما در باره ی ملیتمان در حیاط بازجویی کرده بود . مرد ایرانی ظاهرا مترجم یا همچین چیزی بود . وارد که شدم رو به من کرد و گفت : ایرانی هستی یا افغانی ؟ سرم را پایین انداختم و چیزی نگفتم .گفت : راستش را بگو کمکت میکنم زودتر بری از اینجا . کمی دو دل بودم اما باز هم سرم را پایین انداختم و صحبتی نکردم . صدایش را بلند کرد و با لحنی تند شروع به تهدید کرد که مطمئن است ایرانی هستم و نمیتوانم زیاد به او دروغ بگویم . فقط هر از چند گاهی سرم را بالا میگرفتم و میگفتم بورما و مجددا سرم را پایین می انداختم .  بالاخره مترجم گفت : غلط کردی که بورما بورما . فردا یک مترجم بورمایی میارم ببینم کدوم شما .... میتونین 2 کلمه بورمایی صحبت کنید . تهدیدی بود که اگر عملی میشد بدون شک همه مان رو سیاه از آن بیرون می آمدیم . اما باز هم سکوت کردم و بالاخره با امضائ ورقه ای از اتاق خارج شدم . امروز که به خیر گذشته بود اما فردا آیا واقعا یک مترجم بورمایی می آمد یا میشد به حرف کسانی که گفته بودند مترجم بورمایی در ترکیه نیست و اگر هم هست بسیار محدود است اعتماد کرد ؟ آن شب را با همین فکر و خیالها گذراندیم . از یکی از جوانهای پاکستانی چند کلمه اردو و از دیگری شکل پرچم بورما و اسم پایتخت و واحد پول و اطلاعاتی از این قبیل را پرسیدم و یادداشت کردم و در طول شب سعی کردم به خاطر بسپارمشان . فردا صبخ صبحانه را که خوردیم دوباره همان مامور پلیس آمد و دستور داد از سلول خارج شده و به صف شویم . شکی نداشتم که مترجم  بورمایی را آورده اند و نهایتن تا کمتر یک ساعت دیگر دست همه مان رو خواهد شد . از 1 تا 18 شمردیم و مجددا به سمت طبقه ی همکف به راه افتادیم .