30

ذبیح که رفت همه منتظر بودیم تا بعذ از او کم کم ما را هم صدا بزنند اما خبری نشد . مدتی گذشت که ذبیح برگشت . اول کمی دمق بود اما کم کم یخش باز شد و شروع به خندیدن کرد . ظاهرا گفته بودند که باید دیپورت شود چون مطمئن هستند که افغانی هست اما اگر بگوید که دوستانش هر کدام از کجا آمده اند میتوانند دیپورتش نکنند . همه یک لحظه ساکت شدیم و البته کمی نگران اما ذبیح با همان لهجه ی شیرین و صداقتی که در چهره اش بود ادامه داد که گفتم من هیچکدام از آنها را نمیشناسم و اگر هم بشناسم نمیگویم از کجا هستند . الان هم اگر میخواهید دیپورتم کنید بورما و بر میگردم کشورم پیش خانواده ام . همه خندیدیم و من بیشتر از پیش برای این انسان نیک احترام قائل بودم . همان زمانها بود که در فرصتهای خالی زیادی که در سلول داشتم و بعد از ساعتهای متمادی گفتگوهای مختلفی که با دوستان هم سلولی یا بقیه ی دوستان افغانی داشتم و همچنین با یادآوری آن دورانی که بخش زیادی از افاغنه از ترس جان خود و خانواده شان به ایران پناه آورده بودند گاها و بسیار از رفتار و ذهنیتی که آن زمان و شاید حتی مدتها بعد نسبت به آنها داشتم خجالت زده و شرمنده میشدم . نمیتوانم منکر این باشم که بوده و هستند همچنین در میان مردم افغانی که به ایران آمدند افراد سوء استفاده گر و بد طینتی که باعث ایجاد ذهنیت منفی در میان عامه ی مردم ایران شدند اما مثل هر جای دیگری این گروه بسیار محدود و انگشت شمار بوده و هستند . وقتی پای صحبت ذبیح , حاجی قیوم , حاجی بادبادک , مسعود و بسیاران دیگر مینشستم و آنها از تمام آن چیزی که مجبور شده بودند در آن دوران جنگ رها کنند و به ایران بگریزند , وقتی از خانواده های عمدتا اصیلی که داشتند صحبت میکردند , وقتی از خانه و زمین و ملک و همه و همه چیزی که داشته اند و مجبور به رها کردن آنها شده اند میگفتند و وقتی با تمام آن مشقاتی که متحمل شده بودند در ایران مواجه با شرایط دردآور و ناراحت کننده تری که همه ی ما خوب از آن آگاهیم میشدند واقعا شرمساری حداقل احساسی بود که میتوانستم داشته باشم . حالا من هم در همان موقعیت بودم و حالا با تمام وجود میتوانستم تمام لحظات ناگواری که آنها در آن دوران تجربه کرده بودند درک کنم .