37

زمزمه هایی بود که شاید به خاطر سال نو میلادی زودتر تکلیف ما را مشخص کنند . از پسر ترک نقل قول میکردند که گفته بود" تا قبل تعطیلات میخوان اینجا رو خالی کنند .منتظرند خبر بیاد که ببینند باید چکار کنند با شما . یا منتقل میکنند شما را جای دیگه یا ترک خاک میگیرین"  . بعد از آن چند روزی هیچ خبری نبود. حتی پسر ترک هم نیامد . بالاخره یک روز صبح وقتی برای صبحانه در باز شد اعلام کردند که بعد صبحانه باید سریع حاظر باشیم . جمع و جور شدیم و پشت در سلول منتظر ماندیم . به صف شدیم و آمار گرفتند و به طبقه ی بالا رفتیم . من جزء اولین های صف بودم . وارد اتاق که شدم بر خلاف همیشه میزها تک و توک اشغال بود . مترجم ایرانی بود و یک خانم ترک . نشسته بودند پشت یک میز و دسته ای کاغذ روی میزشان بود . اسمم را پرسیدند . گفتم : محمد عبدالاحدی . زن ترک توی کاغذها شروع به جستجو کرد . انگار دنبال یک برگه ای یا کاغذی متعلق به من میگشت . مترجم ایرانی زل زده بود به من و چیزی نمیگفت . زن ترک برگه ای را از بین بقیه ی برگه ها بیرون کشید و داد به مترجم و با هم کمی ترکی صحبت کردند . مترجم رو به من کرد و گفت . ببین دیگه تمام شد . بیا امضاء کن تا برین بیرون . ولی من قسم میخورم تو ایرانی هستی . فکر نکن تونستی منو بپیچونی . بی تفاوت به صورتش نگاه کردم و هیچ عکس العملی نشون ندادم . جتی وقتی گفت بیا امضاء کن باز هم سر جام ایستادم  و بِر و بِر به چشماش نگاه کردم . کلافه بود ظاهرا . فریاد زد : بسه دیگه این فیلما . بیا امضاء کن . کاراتون تمام شده که برین . زن ترک به کاغذ و خودکاری که گذاشته بودند اشاره کرد و سعی کرد با ایماء و اشاره به من بفهمونه که باید امضاء کنم . سرم رو تکون دادم و رفتم جلو و در محلی که نشان داد خط خطی کردم . مترجم وقتی داشتم امضاء میکردم با عصبانیت گفت : جان مادرم تو ایرانی هستی . حالا دیگه گذشت . برگشتم عقب و با اشاره ی دست مترجم از اطاق بیرون رفتم . بقیه با نگاهی کنجکاو و کمی با دلهره من را دنبال کردند . فقط اشاره کردم که اوضاء خوبه . رفتم و ته سالن منتظر ماندم . هر کدام از بچه ها که از اتاق بیرون می آمدند لبخندی از رضایت و خوشحالی روی لباشون بود . مسعود که آمد آهسته رو به من کرد و گفت:" نکنه بخوان باز از اینجا ما رو ببرن یه جای دیگه نگه دارن . از اینا هر چیزی بر میاد . ندیدی اون روز چکار کردن باهامون . من که دیگه تا نرم بیرون هیچی رو باور نمیکنم" . بقیه هم هر کدام که می آمدن چیزی زیر لب میگفتند و نظری میدادند . آن شب بحث اینکه چه خواهد شد حسابی داغ بود . بچه ها خیلی سعی میکردند خوشبین اظهار نظر نکنند اما معلوم بود که ته دل همه رگه های قوی از امیدواری هست . فردا صبح دوباره وقت صبحانه گفتند باید صبحانه که خوردیم حاظر بشیم . گفتند چیزهایی که دارین همه رو بردارین . سریع چیزی که به نام صبحانه آورده بودند را خوردیم و اندک چیزهایی که داشتیم به دست گرفتیم و منتظر ماندیم . اگر اشتباه نکنم ساعت 2 بود که بالاخره آمدند و در راهرو به صف شدیم . شمردیم . 1...2 .. 3 .. ... 18 و راه افتادیم .

به طبقه ی هم کف که رسیدیم ما را به سالنی بردند که دور تا دورش کمد های فلزی بود . همه ی وسایلی که اول از ما گرفته بودند در گوشه ای از سالن دپو شده بود . هر کسی به دنبال وسایلی که داشت شروع به جستجو کرد . من هم هر کدام از چیزهایی که گرفته بودند رو توانستم پیدا کنم برداشتم و دوباره منتظر ماندیم . بعد چند دقیقه دوباره به راهرو اصلی برگشتیم . یکی یکی دوباره از ما اثر انگشت گرفتند و بعد کاغذی را به دستمان دادند . کاغذی که عکسی از ما در گوشه ی سمت راستش بود و چیزهایی به ترکی در ان نوشته بود . من از چیزهایی که نوشته بود توانستم محمد عبدالاخدی و بورما  و تاریخ تولدم را تشخیص دهم . سعید که ترکی میدانست جستی زد و گفت : ترک خاکه بچه ها . رفتنی شدیم . ظاهرا تایید کرده بودند که بورمایی هستیم و طبق ان کاغذ اجازه داشتیم مدت 3 ماه در ترکیه آزادانه تردد کنیم و بعد سه ماه باید خاک ترکیه را ترک میکردیم . خوشحال بودیم . خیلی زیاد . حالا دیگه کسی مردد نبود . کسی خوشبینی اش را پنهان نمیکرد . وارد حیاط شدیم . احساس میکردم زمان زیادی بود که هوای تازه تنفس نکرده ام . هوا سرد بود و باران میبارید . روی زمین تکه تکه اب جمع شده بود اما همه چیز بیشتر آن چیزی که نشان میداد خوشایند به نظر میرسید . نفس عمیق میکشیدم و از برخورد قطره های باران به صورتم لذت میبردم . در این احساس خوشحالی همه مشترک بودیم . همه به نوعی شادی میکردند به جز زن عرب . کنار در ایستاده بود و بیرون رفتنمان را تماشا میکرد و اشک میریخت . داستان غم انگیز این زن و چهره ی غم انگیز ترش در آن لحظه همیشه در ذهنم خواهد ماند . داستان انسانی که نمیدانم چند بار و چند بار کنار این در ایستاده و رفتن کسانی که برای مدت کوتاهی حتی با آنها انس گرفته و تنهایی رنج آورش را با آنها تقسیم کرده با اشک بدرقه کرده . مترجم و زن ترک هم بودند . برگه ی ترک خاک در دستم بود و حالا از همه چیز مطمئن بودم . جلو رفتم و گفتم : به خاطر همه چیز ممنون . لبخند بی معنایی زد و گفت : مطمئن بودم . از در بیرون رفتیم . باران همچنان با شدت میبارید . نمیدانستیم کجا هستیم . اما ظاهرا برای هیچ کس مهم نبود . در یک جهتی که نمیدانستیم به کجا میرود شروع به حرکت کردیم . فقط میخواستیم راه برویم . میخواستیم باور کنیم که هر چه جلوتر برویم به دیوار سلول نمیرسیم . مجبور نیستیم توقف کنیم . میخواستیم خیس شویم زیر باران . حس همبستگی و عاطفی عجیبی بین بچه ها بود . کمی که دور شدیم برگشتم و دوباره به آن ساختمان نگاهی انداختم . برای آخرین بار شاید . داستانی بود که با تمام خوب و بدیهایش گذشته بود . به راهمان ادامه دادیم .